Na de imposante invloed van het Groot Begijnhof te hebben ervaren, keken we uit naar ‘de buurvrouw’: het Klein Begijnhof. Met een aandachtstrekkende ‘miauw’ nodigde mevrouw Poezebeest mij uit binnen te wandelen…
De tegenstelling was enorm: geen poort, geen kapel, geen beeld of aandenken, enkel een (weliswaar mooi onderhouden) straatje. De plaats gaf me een dubbel gevoel: hier was duidelijk recente aandacht voor renovatie geweest, langs de andere kant miste ik de beslotenheid en unieke begijnhofsfeer.
In de hoop meer te vinden, besloten we de abdijkerk te gaan bezichtigen. De begijnen zouden immers vanuit de abdij hun gemeenschap hebben opgebouwd. Hier botsten we op een gesloten deur. Blijkbaar konden we enkel binnen bij de vieringen.
Met een enigzins teleurgesteld gevoel wandelde ik een laatste keer het straatje door… Wat had ik graag meer over deze Leuvense madammen geweten…
Begijnhovenqueeste 