Brugge: woordenloos ogen-blik

Rond het middaguur wandelden wij het begijnhof van Brugge binnen*. Na de pastorie en de prachtige poort in me opgenomen te hebben, nam ik de tijd om het museum te ontdekken (‘begijnenhuisje’). Ik nam de tijd elke schilderij, elke kamer en elk aandenken grondig te bestuderen. De non aan het onthaal merkte mijn begeestering op en vroeg naar mijn interesse. ‘Dit bezoek maakt deel uit van een persoonlijke queeste.’ antwoordde ik vriendelijk terug en toonde haar mijn begijnhovengidsje. Na het bezoek van het begijnenhuisje, besloot ik een kaartje van het hof mee te nemen. Net na het afrekenen, bij het buitengaan, duwde de non iets in mijn handen. Ik keek haar verbaasd aan, doch kon in dat ene korte, mooie, hartelijke en bezielde ogen-blik haar boodschap aan mij verstaan: ‘Geen woorden nodig, neem dit mee, dit is voor jou.’

Verbouwereerd bleef ik buiten staan en doorbladerde het boekje: het bleek een korte geschiedschrijving van het begijnhof te zijn, in elkaar gestoken door pastoor Hoornaert**.

De rest van mijn bezoek heb ik genoten van het aanschouwen van de vele begijnenhuizen, het groothuis, de stilte in de kerk en het pittoreske zicht over het plein. De stilte en de taal van het ruisen van de wind in de bomen liet ik tot mij komen in honderdenéén woorden en innerlijke zieleroerselen. Ik besefte op een dieper niveau: ‘Iets goddelijk is als de wind: we kunnen de wind niet zien, wel de gevolgen ervan horen in het ruisen van de bladeren; wel de beweging van de bladeren zien, de wind voelen als deze onze huid aanraakt, maar nooit de wind zien. ‘

* Om ten volle van de stilte van het Brugse begijnhof te genieten: ga ofwel vroeg ‘s morgens, of rond het middaguur of ‘s avonds, voor sluitingstijd. Spijtig en frusterend genoeg eerbiedigen vele bezoekers/toeristen de bordjes met vraag tot stilte niet.

** In het volgende stukje meer over de rol die deze speelde in de geschiedenis van het Brugse begijnhof.