De stichtingsdatum van het Hoogstraatse hof is onbekend, men vermoed dat in de 12e en 13e eeuw reeds begijnen aanwezig waren. Zekerheid is er over de periode 1380 tot en met 1390:in deze periode gaf graaf Van Kuik de vrouwen toelating een kapel te laten bouwen, onthief hun van belastingen en zijn dochter – ook begijn – doneerde haar huis aan de begijnen.
Bronzen beeld ‘De Begijn’ door J. Martens: het beeld toont de religieuze vrouw en de zelfstandige vrouw, zich verzettend tegen de maatschappelijke hierarchie (ingehuldigd april 1999).
Godsdienstoorlogen zorgden voor veel geweld op het hof: allerlei branden richten schade aan. Een korte periode van voorspoed brak aan in de 17e eeuw: oorlogsgeweld bleef uit, Nederlandse begijnen vonden hun weg naar Hoogstraten, het hof breidde uit met een tweede plein en bijhorende ommuring. In de 18e eeuw telde het begijnhof een zestigtal huizen, doch het aantal inwoonsters -komende van 160 – daalde aanzienlijk. De Franse revolutie onteerde de vrouwenstad nog meer: de kerk werd gebruikt als hooischuur en een groot aantal huizen werden in beslag genomen. Een eeuw later was het begijnhof niet meer dan een vervallen buurt. Gelukkig redde de vzw ‘Het Convent’ het hof van totale verwoesting: de leden namen het op zich het begijnhof te restaureren waarbij het eindresultaat in 1999 in de bloemetjes werd gezet. Hun prachtig werk is een voorbeeld van de kracht van idealisme en enthousiasme!
Via een hek bereik je de toegang van het begijnhof. Onmiddellijk bots je op de sober barokke Sint-Jan de evangelistkerk waarin Begga en Catharina een prominente plaats krijgen.
Achter de kerk openbaart zich het hof en de bijhorende rust zich: het eerste plein vormde vroeger het oorspronkelijke hof en tevens bleekweide. Naast het Stedelijk museum, met een kleine geschiedenis van het hof in aanwezig, aanschouw je hier de vroegere infirmerie en het huis van de laatste begijn, juffrouw Johanna van den Wijngaerde (nummer 40).
Begijnhovenqueeste 