In het kader van ‘De dag van de Stilte’ op 24 oktober, tevens de dag waarop we de klok naar het ‘winteruur’ draaien, wijd ik een blogstuk* aan de krachtbron die stilte voor mij vormt, en dan specifiek op de plaats waar ik het liefst kom: mijn vrouwensteden.
Een bezoek aan een (bij voorkeur Antwerps, Kortrijks of Gents) hof is als een duik in de zee: ik zwem doorheen verschillende lagen en ervaringen die me, stuk voor stuk, bezielen en oneindig blijven boeien.
Toegangspoort van de Antwerpse begijnhofkerk, een parel van stilte.
Rondkuieren op een hof in stilte is vooral ‘persoonlijke solitude‘** voor mij: de chronostijd verdwijnt, de kaïrostijd neemt het over en zorgt zo voor een herstelbeweging tegenover de hectische wereld met een overload aan prikkels. In deze stilte keer ik ‘naar binnen’, naar die plek die ik ‘mijn innerlijke tempel’ noem, mijn ‘room of my own’. De poort van een begijnhof binnengaande, opent deze ‘room of my own’ zich. De intieme structuur van het hof, de ‘stille’ vrouwenbeelden, elke kassei,… her-inneren me aan pure vrouwenkracht: hier hebben zo’n acht eeuwen vrouwen rondgelopen, gewerkt, gebeden en geleefd en… hun ‘stilte-erfenis’ nagelaten.
‘Begijnhoftijd’ is vooral ‘zijn‘: niets hoeft plat geanalyseerd en/of verklaard te worden, een proces van tot rust komen en me laven aan de stilte, de vrouwenenergie en de seizoensgebonden veranderingen van het licht en de natuurelementen komt automatisch tot stand.
Begijnhof Kortrijk: Sint-Annazaal, tevens belevingscentrum, en beeld van M. Pattyn, de laatste der begijnen – een plaats met beeldende vrouwenkracht.
Al deze ingrediënten samen vormen voor mij een bron van creativiteit, innerlijke en tevens mystieke voeding en ontwikkeling én een deelname aan wat ik ‘het vrouwelijk goddellijke‘ noem, kortweg ‘Thuis‘. Regelmatig ‘thuiskomen’ in stilte draagt bij tot een (grotere) alertheid voor mijn innerlijk leven waardoor ‘binnen’ en ‘buiten’ in balans worden gehouden.
Begijnhoofse stilte? Mijn bron van rijkdom, graag in overvloed…
© Debby Van Linden
*stilte heeft als kenmerk niet in woorden uitdrukbaar te zijn, elke poging tot taalvorming ervan doet ze eigenlijk deels teniet; toch vormt taal ook een manier om net dit aspect in de kijker te plaatsen. ‘In den beginne was er stilte…’
**het fysieke feit van ‘al-één/alleen’ te zijn‘
Bronnen:
Maitland, S. (2012). Stilte als antwoord. Scriptum Books, London.
Gieles, L. (2011). Thuis. Een uitnodiging om te leven vanuit je oorsprong. Uitgeverij Samsara bv., Amsterdam.
Le Blanc, N. (2014). Solo. Waarom steeds meer mensen alleen wonen. De Bezige Bij, Antwerpen.
Woolf, V. (1985). Een kamer voor jezelf. De Bezige Bij, Amsterdam.
Bonneure, K. (2012). Stil leven. Een stem voor rust en ruimte in drukke tijden. Lannoo, Tielt.
artikel: ‘Stilte is een voedend mysterie’ door Fl. Imandt, 24 april 2004 in de katern ‘Cultuur’ van het magazine ‘BN/De Stem’
Korte tijd na het schrijven van dit stuk, kreeg ik de tip het werk ‘De smaak van de stilte’ van Bieke Vandekerckhove te lezen. Veel dank aan Beatrice Hubene om mij dit bezielde, ‘stille’ boek aan te raden: het werk kwam ‘op het goede moment’.
Begijnhovenqueeste 