(In English: see below)
Zes jaar geleden, op 14 april 2013, overleed de laatste begijn, Marcella Pattyn. Zij knipte de draad door van acht eeuwen geleefd vrouwenerfgoed: vrouwen die een nieuwe levensstijl en een nieuw literair genre op de kaart zetten. De begijnen, de grootste en langstdurende beweging uit de Westerse geschiedenis, worden tot op vandaag gelabeld als ‘vaag’ en ‘onbestemd’, zo onrecht aandoende aan het erfgoed dat zij hebben neergezet.
Begijn op het Elizabethbegijnhof te Sint-Amandsberg. Copyright: Archief Gent, collectie J. Storme, STORME_PBK_487 (digitaal gebruik)
Doorheen de geschiedschrijving zijn de begijnen bedolven onder lagen van betutteling, en versuikering, waarbij hun verhaal dan weer door de ene dan weer voor een ander doeleind werd toegeëigend. Deze lagen eraf schrapen en dat wat geschieden-is terug schenken aan zij die het geleefd hebben, …. de begijnen zelf, vanuit het principe ‘ere wie ere toekomt’, is wat zij rechtmatig verdienen.
(English)
Six years ago, on April 14th 2013, the world last beguine died. Marcella Pattyn cut the rope of eight centuries of beguine herstory: women who invented a new way of life and a new literacy. The beguines made the largest movement in Western herstory, yet their heritage is labeled as ‘unclear’, not honouring the legacy they left.
Beguine on the beguinage of St.-Amandsberg (Gent). opyright: Archief Gent, collectie J. Storme, STORME_PBK_487 (digital use)
Through history the beguines were covered under layers of sugar and a greater attention on the impact of church sources instead of naming their strength. They got used for many purposes, their story taken from them. it’s time to scratch those layers away and to give their back to the only ones who own it,… the beguines themselves.
Copyright: Debby Van Linden
Begijnhovenqueeste 