Terugblik op 2016 – Looking back on 2016

(In English: see below)

Een bezielend, begijns Nieuwjaar toegewenst!

Het voorbije jaar was er één van ‘inzet, lef en organiseren alom’, allemaal gedragen door de passie voor het begijnse erfgoed…

Januari en februari vormde maanden van plannen, afspreken, overleggen en opvolgen. Na inwerking in het archiefwezen in 2015, volgde de voorbereiding voor de crowdfunding in het kader van een boek met de titel ‘Wijze vrouwen’.

Op 7 maart lanceerde de campagne  onder de titel ‘Geef de begijnen een identiteit!’. Een aantal intense weken van hard werken volgden. Het resultaat loonde: het beoogde onderzoeksbudget werd opgehaald. Steun kwam van een aantal begijnhoven, vanuit het persoonlijke netwerk en van mensen die het begijnenerfgoed genegen zijn. Samen maakten zij de start van het ‘Wijze vrouwen’-project mogelijk.

In april werd de campagne opgevolgd met het versturen van dankkaarten aan donateurs die deze optie verkozen en werd het onderzoek gestart. Tevens werden in deze maand en de daaropvolgende een aantal donateursbezoeken afgelegd. Het onderzoekswerk spitste zich vooreerst toe op de begijnhoven en hun markant vrouwen. Alle genomen stappen in het onderzoeks-en schrijfwerk werden en worden weergegeven via de ‘Wijze vrouwen’-website.

In de zomermaanden werd het uitdragen van het begijnenerfgoed verder gezet met een occasionele vertelwandeling.

Begijnhovenqueeste zette het pr-werk voor het vrouwenerfgoed ook om in berichtgeving voor Erfgoeddag, Open Monumentendag en de winters verlichte begijnhoven, waarbij berichtgevingen via de facebookpagina niet werden vergeten.

Terugkijkend…

Wat begon als een ontdekking werd een interesse, vervolgens een engagement om wekelijks te schrijven onder blogvorm en, voor ik het wist, een passie die ik op verschillende manier uitdraag. Sinds de eerste blik op de dansende vrouwen van kunstenares Mariëtte Teugels te Mechelen en het binnenstappen van het begijnhof van Antwerpen in 2013 zijn bijna vier jaar verstreken. Inmiddels leer ik met rasse schreden bij over kerkgeschiedenis, mystiek, verwezenlijkingen door vrouwen,(politieke) geschiedenis, archivistiek en erfgoed. Naast hartelijke ondersteuning vanuit onverwachte hoeken, ontmoette ik ook zaken die, maatschappelijk gezien, weinig tot niet uitgesproken of opgeschreven worden: auteursrechtschending, het stelen van mijn ideeën, machtsspelletjes, afspraken niet nakomen en onbegrip. Doorheen deze soms intense leertijden, blijft één ding aanwezig: een grote verwondering naar een stuk geschiedenis dat zoveel velden, thema’s en ontdekkingen samenbrengt… en 800 jaar lang, doorheen periodes van groei, bloei, schade en wederbouw, door vrouwen uitgedragen. Verder kan ik rekenen op een aantal mensen die me door dik en dun steunen, een gewaardeerde rijkdom.

Wie het begijnenerfgoed bestudeert stuit op een paradox: hoe meer informatie je verzamelt, hoe meer ze door je handen glippen. Tot op de dag van vandaag is de oorsprong en het ontstaan van de beweging een raadsel waarover veel gespeculeerd wordt. De vrouwen lijken niet te traceren… of schieten onze methoden tekort? En zijn te wel te (be)grijpen?

(in English)

Wishing you a sparkling, beguine New Year!

Looking back on 2016…

The months of January and February were intense: after gaining basic archive knowlegde the year before, I organised and planned everything for the ‘Wise women’-crowdfunding.

On March 7th the campaign, titeled ‘Give the beguines an identity!’ lanced. A few weeks of hard work, dedicated to fundraising, followed. By the end of March the goal was reached: support came from beguinages, from my personal network and from people who are also interested in the past of the beguines.

As April started, a thank you card for funders was made and send. I also visited a few funders. Meanwhile, all project steps were written down monthly on the website.

During summer I was asked to provide a few guide tours on beguinages, another way of spreading knowledge on the beguines.

Writing on this blog continued by publishing about Heritage Day, Day of Open Monuments and winter time on beguinages. In between news was provided on the facebookpage.

Looking back…

What started as a discovery became an intrest, followed by an engagement to write every week. Almost four years have passed since visiting the statues of the dancing ladies at Mechelen, sculptured by Mariëtte Teugels, and my first steps on the beguinage of Antwerp. Now I learn about church history, mysticism, herstory, archive work and heritage. I met positive reactions and support, but also sexism and manipulation – talking or writing about the last topics are still taboo in our society. During those intense periodes of learning one thing stays: an astonishment for a piece of herstory bringing together so many fields, themes and discoveries over 800 years of existence. I can count on people who supported me throughout the year.

Stuyding the heritage of the beguines means meeting a paradox: the more information I gain, the more the women seems to slip through my hands. Up untill now the origin of the beguine movement is unknown and much speculation is done. ‘The women left too little traces.’ one says… or do we lack in methods? And maybe they are not here to grasp?

© Debby Van Linden

De begijn en de theoloog: een andere kijk op ‘Compilatio singularis exemplorum’ – The beguine and the cleric: another view on ‘Compilatio singularis exemplorum’

(English: see below)

De ‘Compilatio singularis exemplorum‘, een opgeschreven dialoog tussen een begijn en een Parijse theoloog in de dertiende eeuw, wordt vaak aangehaald als een voorbeeld van ‘begijnenwijsheid’, een wijsheid die door de aangehaalde theoloog niet begrepen werd en vijandigheid opriep. De dialoog tussen deze vrouw en man wordt vaak bekeken als een concurrerende dialoog. Hier leg ik graag een andere interpretatie voor.

Het betreffende fragment, neergeschreven door een theoloog uit Frankrijk, geeft het antwoord van een begijn weer nadat hij haar ‘koppige’ houding berispt.

‘Jij spreekt, wij handelen

Jij leert, wij begrijpen

Jij onderzoekt, wij kiezen

Jij kauwt, wij slikken

Jij onderhandelt, wij kopen

Jij gloeit, wij staan in brand

Jij veronderstelt, wij weten

Jij vraagt, wij nemen

Jij zoekt, wij vinden

Jij hebt lief, wij smachten

Jij wacht, wij sterven

Jij zaait, wij maaien

Jij werkt, wij rusten

Jij wordt dun, wij worden dik

Jij klinkt, wij zingen

Jij zingt, wij dansen

Jij bloeit, wij dragen vrucht

Jij proeft, wij smaken’

Deze tekst wordt geïnterpreteerd als een dialoog van tegenstellingen waarin twee types van kennis tot uiting komen, gekoppeld aan het geslacht van betreffende personen: de rationele, geleerde woorden van de man en de intuïtieve kennis van de vrouw. Hierop volgt dan de veronderstelling dat de begijn (‘wij’) door middel van haar antwoord pretendeert ‘het beter te weten’ en het huis van de rede hiermee aan te vallen. Hierbij heb ik me de vragen gesteld: was de begijnenspiritualiteit aanvallend bedoeld of werd deze als zo aanzien? Hoe werd een uitgebreid antwoord van een vrouw op een hoger in sociale rang staande man bekeken? En getuigt de dialoog van tegenstellingen?

Voorbij het dualisme

Indien we de begijnenspiritualiteit van nabij bekijken, vinden we één overkoepelend kenmerk steeds terug: éénheid. ‘Werken is bidden en bidden is werken’ toont dit helder aan. Ook in hun contacten met de hen omringende maatschappij waren zij duidelijk: wij zijn niet tegen dit systeem, wij kiezen wel voor een eigen levensinvulling – waarbij letterlijk de poort naar een huwelijk of kloosterintrede open stond.

Hun levensstijl en handelen stonden in het teken van de weg van het hart: éénheid van verstand en buikgevoel, van lichaam en geest, kortweg bezieling. Het antwoord van de begijn getuigt mijns inziens van spreken vanuit het hart, waarbij tegenstellingen en dualisme worden opgeheven. Hierbij is geen vergelijking van ‘beter(e kennis)’ versus ‘slechter(e kennis)’ en ‘mannelijke’ versus ‘vrouwelijke’ kennis mogelijk: wijsheid van en vanuit het hart behoeft geen hiërarchie, geslacht of gender, kan er gewoon zijn. Het durven uitspreken van deze woorden lijkt me eerder een mooie poging van de begijn om, op een speelse en verrassende manier, de opmerking van de theoloog te overstijgen. Zij poogt zich niet te gaan verdedigen of verontschuldigen, maar kiest voor ‘de derde weg’: deze van het hart. Deze weg gaande werd door de (kerkelijke) autoriteiten als ‘ketters’ en ‘ongehoorzaam’ bestempeld aangezien men geen vat kreeg op hen. Hierbij stel ik me de vraag: gaf net dit controleverlies bij de heer in kwestie een gevoel van onmacht waarbij hij de begijn bestempelde als ‘pretentieus’ en ‘arrogant’?

En de wijze vrouw/begijn? Die ging haar eigen weg…

© Debby Van Linden

Bronnen:

Simons, W. Cities of ladies. University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 2001.

‘Compilatio singularis exemplorum‘-tekst in Sint-Annazaal/belevingscentrum begijnhof Kortrijk.

The written dialog called ‘Compilatio singularis exemplorum’, is a unique piece of work: this 13th century manuscript gives us an insight in the wisdom of the beguines of that time. The text was written by a Paris cleric and is often described as an example of ‘beguine wisdom’ – a wisdom that was not understood by the cleric who wrote it down and who felt emnity to the beguine. This text is often viewed as a competitive dialog. I wish to take another look at that…

This dialog is the respons of a beguine after the cleric points to her ‘dismissive’ attitude. The beguine responds by saying:

‘You talk, we act

You learn, we seize

You inspect, we choose

You chew, we swallow

You bargain, we buy

You glow, we take fire

You assume, we know

You ask, we take

You search, we find

You love, we languish

You languish, we die

You sow, we reap

You work, we rest

You grow thin, we grow fat

You ring, we sing

You sing, we dance

You blossom, we bear fruit

You taste, we savor’

Now this fragment is seen as a dialog of opposites of two kinds of knowlegde, also connected with the genders: the rational, educated words of the man and the intuïtive knowledge of the woman. Then follows the suggestion that the beguine (‘we’) pretends to ‘know better’, hereby attacking the house of reason.

I asked myself: was the spirituality of the beguines ment to attack or was it seen like that by the church? How did a man of a high social position react to a statement of a woman? And is this dialog really ment as reproduction of contradictions?

Beyond dualism

If we take a closer look at the beguine spirituality, we find one characteristic coming back: oneness. ‘Working is praying and praying is working’ shows this clearly. Also in their contacts with society they took a stand: they were not against this system, they choose their own life fullfilment – the gate to a marriage or a monastry was always open.

Their life and actions were all centered around the road of the heart: oneness of reason and intuïtion, of body and mind, in short ‘spirited living’. The answer of the beguine to me shows this speaking from the heart: contradictions and dualism are lifted. There’s no comparison possible between what kind of knowledge is ‘better’, between ‘male’ and ‘female’ knowledge: wisdom of the heart has no need of hierarchy or gender, it just is. Daring to speak those words, it seems to me, was a beautiful effort coming from the beguine to show this way of the heart to the cleric: she did this in a playfull and surprising way. She soesn’t apologise or defend herself, she chose ‘the third road’: that one of the heart. Now, this was seen by church authorities as ‘heretic’ and ‘disobiedient’ because they couldn’t control the beguines. I was asking myself: was it this loss of control, felt by the cleric, that made him characterize the beguine as ‘arrogant’ and ‘overblown’?

And the wise woman/beguine? She went her own way…

© Debby Van Linden

Sources:

Simons, W. Cities of ladies. University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 2001.

‘Compilatio singularis exemplorum‘-text in the Experience Center of the beguinage of Kortrijk.

Het is zover… Geef de begijnen een identiteit!…. – Finally… give the beguines their identity!

Het is zover! Het wachten is voorbij en uw geduld wordt beloond…

Na weken van hard werken, lanceren we vandaag een crowdfunding voor een boek over de begijnen waarin zij, de vrouwen zélf, centraal staan!

Benieuwd? Bekijk het filmpje hieronder!

Uw steun maakt het verschil! Doe hier uw donatie voor het boek ‘Wijze vrouwen’!

Meer informatie nodig? Ga hier naar deze pagina en kom alles te weten over dit project. U steunt toch ook?

Finally! The wait is over… After a few weeks of hard work, we lance our project: a crowdfunding to make a book about the beguines where they are the central key! It were the women who made the movement and they, in portrait and with biography, are the main theme in the book!

Curious? Watch the clip!

You can make a difference! Donations are welcome here! Thank you very much! Need more information? Click here to find out everything about this project.

De laatste queestehalte: Tienen

De avond voor het laatste ‘begijnenweekend’ merkte ik een onrust in me op: Tienen werd de laatste queestehalte- het was dus bijna ‘gedaan’, erna zou ik terugkeren naar de plaats waar het een tijd terug begonnen was: Mechelen. Ik kon me met de beste wil van de wereld niet voorstellen mijn queeste te klasseren met ‘wel, dat was mooi en dan nu iets anders!‘. Daarvoor was deze tocht een te belangrijk keerpunt op alle vlakken in mijn leven (geweest). Ik besloot mijn vraagtekens te laten bestaan en de dag zelf ruimte tot antwoorden te geven…

In Tienen wandelde ik de poort van de restanten van de begijnhofkerk binnen*.

Ondanks de weinige overblijfselen was de structuur van de kerk nog duidelijk zichtbaar. Alhoewel ruïnes mij niet snel kunnen bekoren, voelde ik mij op deze plek thuis.Na een tijd de verschillende hoeken en overblijfselen verkend te hebben, vroeg ik mijn queestevriend mij een paar minuten alleen te laten op deze plek.

In de volstrekte stilte van dat moment volgde ik blindelings mijn intuïtie: ik stapte het altaar op en gaf gehoor aan ‘vanbinnen’… het einde van een lange en intense tocht kwam samen met een stil moment in kairostijd: ik had oude ideëen losgelaten, wortels gekregen en herstorisch erfgoed ontdekt. Ik stapte een nieuwe vrouwenfase in, behorende tot een nieuwe groep – vanuit verbinding sloot deze queeste zich om een nieuwe poort te laten opengaan. Ik wist dat ik verder moest gaan…  al had ik geen idee wat ‘verder’ dan inhield, ik zei ‘ja‘, met de overgave die ik had leren kennen als vertrouwen en leiding.

De terugweg voltrok zich in een serene, volle stilte met betekenis: één die woorden te boven ging…

© Debby Van Linden

*De begijnhofkerkruïne is het enige overblijfsel van het begijnhof. Hierover meer in het volgende blogstuk.

Ostara- Pasen – de lente-equinox*

Rise, rise, rise

from inside

Let Mother Nature embrace you

with new light

* Met Ostara vieren we het begin van de lente nu dag en nacht in evenwicht met elkaar zijn. De traditionele eieren die wij met ‘Pasen’ eten, staan symbool voor vruchtbaarheid en nieuw leven. De dood en herrijzing van Jezus staat voor het ‘heilig huwelijk’ (ook wel ‘hiëros gamos’ genoemd) waarbij hij ‘sterft’ voor de Godin en als herboren uit deze ervaring terugkomt.

Mogelijk hebt u een post van begijnhovenqueeste met de titel ‘vrouwelijk goddellijke’ met lege inhoud ontvangen: mijn excuses hiervoor, deze post is bedoeld voor een project, waarover later meer.

Er even tussenuit…

Return again

Return again

Return to the land of your soul

Return to what you are

Return to where you are

Return to who you are

Born and reborn again*

 

Begijnhovenqueeste piept er even tussenuit om te genieten van de ‘lichtdagen’!

Dankjewel om ‘Herstory’ te volgen!

Fijne lichtdagen met veel hart-elijke warmte toegewenst!

Tot in 2015 voor meer ‘queeste’! 

* tekst geschreven door Rav Shlomo Carlebach; lied met als thema ‘(terug)keren naar je innerlijke kracht/geloof’ (vanuit de Joodse mystiek of kabbala)

© Debby Van Linden

 

Doorheen de mist: thuiskomen bij Maria (2)*

Na ongeveer anderhalf uur film kijken, drukte ik op de pauzeknop en uitte mijn wanhoop tegen mijn queestevriend: ‘Wat heeft nu het opgroeien van Morgaine en Arthur plus nog wat oorlogen te maken met Maria? En dan die evenwichtsoefening tussen die volkeren en hun religie, waarom? En dan dat gedoe om een zoon te krijgen? Ik snap er niks van!‘ Met een zucht verwenste ik mijn vraagtekens naar de maan.

We besloten de film uit te kijken ‘gewoon om het einde te weten’. Half versuft aanschouwde ik het vervolg: nog meer intriges, machtsspelletjes en oorlogsgeweld volgde.

Bij het laatste fragment schoot ik wakker, de rillingen liepen over mijn rug: ik zag een aantal vrouwen het weesgegroet tot een omgevormd Mariabeeld bidden en hoorde ‘… toen besefte ik dat de Godin overleefde, ze werd niet vernietigd, wel had ze een andere vorm aangenomen en misschien zal ze in de toekomst teruggebracht worden, net zoals wij ze kenden…‘. Als verstomd staarde ik naar het scherm. In de stilte van dat ogenblik vielen een aantal puzzelstukken op haar plaats: nu ik het einde wist, begreep ik het gevecht tussen de twee religies; tegelijkertijd realiseerde ik me dat de voorchristelijke culturen het vrouwelijk goddellijke op een andere manier eerden en vele gebruiken zijn overgenomen geweest, dat de vrouw ooit de centrale, scheppende figuur was… God werd ooit als vrouw aanbeden! ‘Aha! Daarom zeggen we ‘Moeder Natuur’ en ‘Moeder Aarde’!’ schoot me te binnen.

Tienduizend gedachten en plannen dwarrelden door mijn hoofd (‘het vrouwelijk goddellijke in culturen gaan doorgronden’, ‘de symbolen van Maria uitpluizen’, ‘de Keltische feestdagen opzoeken’,…). Terwijl mijn hersenen overuren maakten, ervaarde ik een diep gevoel van ‘thuiskomen’, deze keer geen begijnhofpoort die ik binnenstapte, wel een innerlijke poort van (h)erkenning die zich opende en die me welkom heette na een lange, lange tijd van zoeken en rondzwerven…

Ik was thuisgekomen bij Maria, de Grote Moeder… ‘it chilled my soul’.

* Met dit blogstukje wens ik hart-elijk ‘Dank u wel!’ te zeggen aan de vrouw die me op het de DVD en het boek van Laurie Cabot gaf. Met deze ervaring besefte ik de kracht van ‘voeding’ en ‘zorg’ van vrouw(en)-tot-vrouw(en): het gezond, warm en zielsnoodzakelijk ondersteunen van elkaar.

© Debby Van Linden

Doorheen ‘de mist’: thuiskomen bij Maria (1)

Uitkijkende naar het komende bezoek aan het Diestse begijnhof, merkte ik met de steeds terugkerende vraag ‘Wat is nu de betekenis van mijn band met Maria?’ te zitten.

Sinds haar te ontdekken en mijn ont-moet-ing met haar op het begijnhof van Turnhout, was ze nog een paar keer opgedoken op een aantal hoven (o.a. in Kortrijk, Dendermonde en Oudenaarde) en telkens voelde ik dichter bij haar te komen. Ik merkte dat ik nu dicht genoeg was, doch geraakte geen stap verder in het vinden van hetgeen ze me wilde zeggen. Mijn ongeduld werd frustratie, mijn frustratie werd kwaadheid. Staande voor mijn prikbord wierp ik op een gegeven moment mijn handen in de lucht en uitte ‘Verdorie, wat wilt ge mij nu eigelijk zeggen? Kom dan met je verhaal!‘ Alhoewel dit opluchtte, had ik het gevoel in circels te draaien…

Een paar dagen later uitte ik dezelfde vraag en het bijhorend gevoel bij iemand die ik heel recent op mijn queeste had leren kennen. ‘Ken je het verhaal van Merlijn en koning Arthur?‘ vroeg ze. ‘Euh, ja,… wel, de Disneyklassieker ‘Merlijn, de tovenaar’ met dat jongetje en het zwaard in de steen.’ Ik herinnerde me de film in mijn kindertijd een paar keer gezien te hebben.

Even later kreeg ik een DVD met de titel ‘The mists of Avalon’ en een boek van Laurie Cabot voor mijn neus geschoven. ‘Kijk, dit is het verhaal van Arthur, doch vanuit het perspectief van de vrouwen.‘ ‘Huh? Werkelijk? Een verhaal vanuit vrouwenperspectief?’ zei mijn verstand, ‘En welk verband is er dan tussen Maria en Arthur?’, doch mijn gevoel zei ‘Kijken! Lezen!’.

Op weg naar mijn queestevriend, probeerde ik alle nieuwe informatie tijdens het gesprek te plaatsen: ‘The mists of Avalon’, ‘Keltische feesten’, ‘dagen met dikke ochtendmist’, ‘christenen’,… ik kon ze niet met elkaar in verband brengen. Ik talmde geen ogenblik: ik wilde die avond, koste wat het kost, de DVD zien…

© Debby Van Linden

Een half jaar onderweg…

Hemelvaartsdag, tijd voor verademing en terugblikken…

Ondertussen hadden we vijftien begijnhoven achter de rug, de overige elf Vlaamse en twee Nederlandse stonden op ons te wachten. Hof per hof begon ik de puzzelstukken bij te prikken, HerStory groeide en groeide…

Mijn blik gleed langs de foto’s, kaartjes en herinneringen:

 – waar ik vroeger geen interesse had in geschiedenis, had ik deze nu eens te meer. Ik besefte toen de patriarchale geschiedenis te krijgen en te hebben meegekregen en was nu bezig met mijn eigen (en ons eigen) erfgoed als vrouw bijeen te sprokkelen en te integreren. Op de fundamenten van History trof ik HerStory.

– mijn bewondering voor de begijnen groeide gestaag: ondanks oorlogen, felle tegenwerking, beschuldigingen en veroordelingen tot de brandstapel, hadden zij 800 jaar bestaan. Wat een madammen, wat een pit, wat een erfgoed!

– ik ‘vrat’ boeken, verdiepte mij in Maria Magdalena en Deborah, de grootjuffrouwen van de begijnhoven, hun legendes,… Ik genoot intens van stilte, van Moeder Natuur en van de verandering van de seizoenen. Mijn hunkering naar ‘voeding’ was enorm, en nieuwe wereld ging open, een nieuwe levensfase werd geboren… Ik besefte doorheen de uiterlijke begijnhofbezoeken met de constructie van een ‘innerlijke tempel’ bezig te zijn.

– mijn intuïtie en scherp waarnemingsvermogen en de kunst deze uit te drukken in woorden naar anderen toe begon ik te zien als waardevolle instrumenten: ‘eigenwijs’, ‘frank’, ‘opstandig’, ‘confronterend’ en ‘rebels’ waren vaak gehoorde woorden in mijn kindertijd. Mijn eigen natuur was intact gebleven en kon ik tergvinden als ik haar wortels vond en voedde. Ik besefte dat we, opgroeiende, leren onze eigen innerlijke stem te wantrouwen en vooral te doen wat maatschappelijk ‘goed’ en ‘norm-aal’ is. Ik was blij met deze ‘intacte’ ontdekking en noemde deze de ‘Pippi Langkous in mij’, doch kwaad op deze onderdrukkende, misogyne mechanismen en de moeite die het mij koste deze te achterhalen en te herstellen.

– mijn relatie met Maria was veranderd: eerst ontvluchte ik haar, ze bleef me echter achtervolgen. Daarna liet ik de mij aangeleerde verhalen over haar los en begon vanuit de leegte, vanuit het onbekende naar haar te luisteren: ‘let it be’. Per begijnhof kwam ik dichter bij haar te zitten… Wat was  nu toch haar verhaal?

– de queeste zelf duwde mij voort: naar het volgende hof!

Turnhout: langgerekte zorg …en overgave

Net bekomen van de indrukken van Herentals, fietsten wij het volgende begijnhof tegemoet: Turnhout. Even daarvoor was ik te weten gekomen dat er een begijnhofmuseum was… dit maakte mij heel nieuwsgierig. Ondertussen merkte ik bij mezelf de dag ‘de dag’ te kunnen laten, de dingen gewoon op mij te laten afkomen, de weg ‘de weg’ te laten zijn…

De poort binnengaan, een nieuwe wereld tegemoet treden… abdrupt bleef ik staan: deze vorm van begijnhof had ik nog nooit gezien: twee parallel lopende huizenrijen in een langgerekte vorm! Hier was zorg aanwezig: duidelijke bordjes met de belangrijkste plaatsen en bezienswaardigheden van het hof, onderhouden groen, gerestaureerde huizen,..

Het eindeloos lijkende hof naar achteren doorwandelende liet ik de verschillende stukken op mij afkomen: de huizen en conventen, de pompplaatsen, de Lourdesgrot, de kerk, het ruisen van de wind door de bomen,… de rust en de stilte.

Bij het zien van het Mariabeeld aan de Lourdesgrot bekroop mij weer dat ‘dubbele gevoel’: Maria, zo aanbeden en tegelijkertijd zo buigend, dat wrong vanbinnen. Tegelijkertijd gaf die plaats mij een enorme rust… ik kon mijn verwarring niet duiden, leek enkel nog meer vragen te krijgen.

Aan de poort van de infirmerie viel mij het enorme aantal bedankplaatjes, gericht aan Maria, op. Ik realiseerde mij dat, alhoewel jezus de centrale figuur van het christelijk geloof vormt, veel mensen zich op de één of andere manier toch tot Maria wenden met hun vragen en wensen én hun dankbaarheid tevens uitdrukten in een gedenkplaatje. ‘Hoe komt dit toch?’ vroeg ik mij af. Op het pleintje van de infirmerie zette ik mij neer: de stilte boodt mij wederom voeding in de vorm van een pauze.

In de namiddag stapten wij het museum binnen, waar een hartelijk onthaal volgde. In het hele gebouw kwam het begijnenleven aan bod met tekst, foto’s en gepast beeldmateriaal. Alles was precies gedocumenteerd en werd met veel zorg uitgestald. Ik genoot van de tocht door het museum, nam talrijke foto’s en nam enthousiast en nieuwsgierig elke ontdekking in elke kamer in me op.

Na de eerste helft van het museum bezocht te hebben, namen wij een pauze in de binnentuin. Terwijl ik een aantal foto’s nam, werd ik overvallen door een diep gevoel van dankbaarheid terwijl mijn lens mijn compagnon zichtbaar maakte. Ik besefte wat een rijkdom het was om iemand die me steunde bij mij te hebben, niet alleen in mijn zoektocht (nu al tien begijnhoven lang), ook in deze rouwperiode over mijn grootmoeder.

Na nog een laatste keer over het hof gewandeld te hebben, beende ik richting poort. Terwijl ik het Mariabeeld in de nis aan de achterkant van de poort waarnam, maakte ik een innerlijke ‘klik’. Krachtig rechtopstaand en met de diepblauwe sterrenhemel op de achtergrond, dat was voor mij ‘dé Maria’ die mij voeding gaf. En terwijl ik blij omhoog keek, besloot ik ‘een deal’ met haar aan te gaan… ik voelde me innerlijk zeggen: ‘Ok, toon me jouw verhaal en ik zal luisteren…’. Op dat moment liet ik mijn aangeleerde kennis over haar los en maakte met volle overgave ruimte voor een ander verhaal: voor HerStory.