Ode aan…

Enkele weken geleden kreeg ik een mooi en bezield nummer doorgestuurd van iemand die ik op mijn queeste leerde kennen. Het heeft mijn interesse in de indianencultuur aangewakkerd en maakt deel nu van mijn ‘van vrouw tot vrouw’-voedingsbodem, van de geschenkjes ‘wind en water’ die ik op mijn queeste nodig heb én oprecht waardeer!  Graag deel ik het met jullie… geniet en dans! 🙂

Ter Hoye: stil, groots en zo dichtbij…

De drukke Lange Violettestraat overstekende, wandelde ik ‘Ter Hoye’ binnen. Na enkele meters, viel het lawaai van het verkeer weg en leek het of ik in een andere wereld was terechtgekomen: stil, groots, rustig,… hier voelde ik weer die mystieke begijnenspirit.

terhoyepoortikke

De straatjes doorlopende, verbaasde ik me over de vele en grote conventshuizen… wat een rijkdom moet hier geweest zijn!

Achteraan was een altaar geplaatst, nieuwsgierig ging ik kijken… daar was ze weer: Maria! Deze keer grootser en trotser afgebeeld, haar nederige houding was verdwenen, een geheimzinnige, Mona-Lisa-achtige glimlach was ze rijker. Roerloos bleef ik staan: ik voelde de connectie weer, alsof ze mij iets wilde zeggen, zeker nu ze mij minder bedeesd en deemoedig overkwam.

P1030825

Ik nam ook andere elementen in haar beeltenis waar: het intens mooie blauw en de sterren op haar voetstuk, haar gouden mantel,… deze kenmerken had ik eerder nog niet teruggevonden of opgemerkt, doch intigreerden me buitengewoon.

terhoye

Ik heb die namiddag talloze malen het begijnhof rondgewandeld, intens genoten van de zon, de stilte, de rust. Ik nam de nieuwe ‘Maria’-elementen mee, blij met die op zich kleine, doch voor mij grote ontdekkingen…

V-day!

Op deze dag wil ik de aandacht vestigen op het evenement ‘One Billion Rising’. Spijtig genoeg leven we in een maatschappij waar geweld, en specifiek sexueel geweld naar vrouwen toe, een hardnekkig fenomeen is. Eve Ensler begon ermee en nu organiseert men elk jaar ‘V-day’ op 14 februari om wereldwijd aandacht en oplossingen te vragen voor deze onmenselijke en ontzielende praktijken. Prachtig en ontroerend vind ik de kracht van mensen (mannen en vrouwen) die deelnemen aan deze actie op deze dag en het hele jaar door zich (verder) inzetten.

Als persoonlijk eerbetoon aan alle vrouwen, deel ik graag volgend nummer uit de Cherokee-traditie: ‘Women’s honoring song’ en geef ik hen graag de boodschap mee: ‘You are the strenght, you are the force, you are the healing!’

Ontembaar… (2)

Een hele week bezig zijn met verhalen, creatieve middelen en metaforen zorgde ervoor dat ik ‘vol’ zat met indrukken. Mijn voedingsbodem was echter wel rijkelijk gevuld geraakt. Uit de cursus en het boek nam ik woorden mee die voor mij op haar plaats vielen, die steviger tot me doordrongen, die een vertaling vormden voor dingen die ik op geen andere manier onder woorden kon brengen:

-‘aan de grond raken’ is, alhoewel pijnlijk, ook het begin van nieuwe groei; het is immers op en in de bodem dat alles zich, zelfs na een ‘winterperiode’, weer vernieuwt. Tranen zorgen voor nieuw leven, bezitten scheppingskracht. Na de winter wordt het altijd terug lente.

– het hart is het middelpunt (zowel psychisch als fysisch), het wezen van de dingen. Omring jezelf met hart-elijke mensen en vooral met een partner die van harte in je gelooft.

-het beeld van het ‘gehoorzame, nette en inschikkelijke meisje/vrouw’ komt in vele culturen, onder verschillende regels, tot uiting. Net dit ontzielt de vrouw, probeert haar wilskracht te doden. Bewustwording hiervan, zelf keuzes maken en je (laten) omringen met steunende mensen, zorgt voor bloei van de ‘wilde’ natuur. Scherpzinnigheid, durven, moed tonen,.. zijn uitingen van de authentieke, wilde natuur in jezelf, eer deze.

– ‘moed’ betekent doen en/of zeggen wat je hart je ingeeft. ‘Cuore’ (Italiaans voor ‘hart’) en ‘courage’ deden mij dit ten diepste beseffen.

hartblog

-regelmatig naar ‘huis’ gaan, naar ‘binnen’ gaan en tijd nemen voor jezelf, is voedend, versterkend en letterlijk en figuurlijk levensnoodzakelijk.

-we zijn allemaal bang…