De voorlaatste queestehalte was mij zo vertrouwd dat ik er nauwelijks bij stilstond: ik fiets of wandel wekelijks een paar keer door het Sint-Elisabethhof op weg naar het hart van Gent. Tussen het drukke stadscentrum en de al even rumoerige ring, ligt deze oase.
De begijnhofkerk en het grasplein errond vormen voor mij het hart van het hof, tevens een rustpunt. Wanneer ik de kerk tot in detail bekijk, valt mij het mooie beeld van Elisabeth op, prijkend in de nis boven de ingangspoort. Haar symbolen, het boek en de kronen, ben ik ondertussen op een andere manier gaan interpreteren: vormen om te referen naar wijsheid en het resultaat van een persoonlijke ontwikkelingsweg.
Doorheen het hof wandelende, richt ik mijn aandacht op de mooie plekken*: de huizen langs de Begijnhofdries en de Provenierstersstraat. In dit laatste straatje is het het stilst, hier kom ik tot rust.
Naar de Provenierstersstraat – sfeerbeeld.
Dit hof heeft doorheen de geschiedenis veel meegemaakt en dat is zichtbaar en voelbaar. Als ik terug bij de ingangspoort kom en er, voor de verandering, eens rondga tref ik dit gedicht: het geeft exact weer wat ik merk…
Soms is dat wat zo bekend en vertrouwd is, nog het verrassendst!
Terug thuis pakte ik voor de laatste keer mijn spullen bij elkaar voor een bezoek aan Tienen en een ‘return‘ naar Mechelen…
*Op het moment van schrijven zijn er vele restauraties aan de gang.
Begijnhovenqueeste 